"..แม้เราจะถูกคนทั้งโลกเย้ยหยัน รุมประนาม แต่เราจะมีวันทำให้เธอเสียใจ"
ย่องเบาพูดช้าช้าแต่ชัดถ้อยชัดคำ แล้วมองตาเธอที่จ้องมองมา
"..เพราะเรา รัก เธอ และจะรักเธอตลอดไป."
แสงไฟค่อยๆ มืดดับลงพร้อมม่านบนเวทีค่อยๆ ปิดเข้าหากัน
เสียงเพลง "รักเธอเสมอ" ท่อนสร้อยดังขึ้นพร้อมภาพบนจอมอนิเตอร์ฉายเรื่อง
"Saving Private Earnny" ที่เป็นต้นฉบับดั้งเดิม
(ฉบับที่ไม่ได้ดัดแปลงลงมาโพสในเว็บบอร์ด)
Saving Private Earnny
นิทานก่อนนอน
ขอบคุณกำลังใจแฟนๆ น้องเอิร์นชาวเอิร์นนี่คลับทุกคน
อิงเรื่อง "00จ้อย ตอน Saving Private Earnny", "สิ่งสำคัญ" และ How to
send Earns VCD
http://www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=earnthestar&id=291 http://www.212cafe.com/freewebboard/view.php?user=earnthestar&id=257
..ตี 4 แล้ว คนๆ หนึ่งเงยหน้ามองท้องฟ้าขณะนั่งรถเมล์เดินทางกลับบ้าน
ลมเย็นๆ โชยมากระทบใบหน้าเป็นระยะๆ
ผมสีขาวแซมสลับทั่วไปเห็นได้ชัดถึงความชรา
ดวงตาส่อแววอ่อนล้า หวนนึกทบทวนเรื่องราวตั้งแต่ออกจากบ้านทุ่มครึ่ง
ที่อิมแพ็ค อารีนา เมืองทองธานี
..ลุงถือวีซีดี 3 ตลับในถุงพลาสติค เดินเข้าพบสต๊าฟหน้างานแสดงคอนเสิร์ต
ขอฝากส่งวีซีดี 3 ตลับให้น้องเอิร์นหน่อยครับ เกรงว่างานเลิกคนเยอะ จะเข้าไม่ถึง
และจะไปรบกวนคนอื่นเค้า
ลุงพูดพร้อมกับยกถุงวีซีดีให้ดู
สต๊าฟแนะนำพร้อมชี้ไปทางหนึ่งให้ลุงไปยืนรอยื่นส่งด้วยตัวเองที่ทางออกประตูที่ 4
ซึ่งเป็นทางเข้า-ออกเฉพาะศิลปินในงาน
..ลุงยืนรอที่นั่นคนเดียว โดยมีร.ป.ภ.อยู่ใกล้ๆ
สายตาจับจ้องหน้าประตูที่แง้มไว้ เพื่อรอน้องเอิร์นเดินออกมา
จากคนเดียว กลายเป็นหลายคน จากหลายคน เหลือ 4-5 คน ยืนรอตรงนั้น
จน 5 ทุ่มครึ่ง ได้ยินเสียงคนเดินมาบอกคุณแม่น้องใบเตยที่ยืนอยู่ข้างๆ ว่า
อีกชั่วโมงถึงจะเสร็จการสัมภาษณ์จากสื่อมวลชน..
เกินซ่าและแฟนๆ เอิร์นนี่คลับเอ๊ย ลุงคิดแล้วก็ถอนหายใจ เดินปรี่หาสต๊าฟที่ยืนเฝ้าประตูเข้าออก
สต๊าฟคนนี้ก็ไม่ให้เข้าและไม่รับฝากของไปส่งให้อีก บอกเพียงว่า เข้าได้เฉพาะผู้สื่อข่าวเท่านั้น
ลุงขาอ่อนเดินถอยหลังไปปรับทุกข์กับร.ป.ภ. ๆ สงสารลุงและกระซิบบอกว่า
ข้างในเค้าจัดเลี้ยงกันอยู่ จัดเลี้ยงเสร็จแล้วต้องเดินเข้าออกทางประตูที่ 1 ลองไปดักรอที่นั่นสิ
..คนกลับกันเกือบหมดแล้ว ประตู 3, 2, 1 ลุงมองลอดเข้าไป เห็นคนทะยอยเก็บของเก็บเก้าอี้
ชักไม่ได้การแล้ว ลุงลักไก่เดินเข้าใกล้ประตูที่ 2 ที่เปิดกว้างอยู่
ภายในสว่างจ้า ลุงเดินถึงกลางห้องแล้วรีบหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ที่ใกล้ตัวที่สุดเพื่อสังเกตุการ
เหลือประมาณร้อยคน ด้านหน้าเวทีคนมุงยืนถ่ายรูป วูบๆ วาบๆ
ด้านบนเวทีมีคนห้อมล้อม มีเก้าอี้นั่งคล้ายกำลังมีการสัมภาษณ์
นั่นคุณพ่อน้องนิค ยืนถือช่อดอกไม้หันหน้าเข้าหาเวทีห่าง 5 เมตร
นั่นน้องปาล์ม นั่นน้องอั๊ส อยู่หน้าเวที มีรั้วล้อเลื่อนกั้นระหว่างนักร้องกับแฟนเพลงที่รายล้อม
แสงแฟลชวูบวาบๆ
ใจลุงหวนนึกถึงสต๊าฟน่ากระทืบทันที เข้าได้เฉพาะสื่อมวลชน!
สื่อมวลชนอะไร ใช้มือถือถ่ายรูปกันเพียบเลย
อีกใจก็นึกขอบคุณร.ป.ภ.ผู้แสนดี
..เอ.. แล้วน้องเอิร์นอยู่ไหนล่ะ
นั่น ผู้ชายคนนั้น ที่เดินไปเดินมาด้านหน้าเวที ลุงเคยเห็นเค้าอยู่ข้างคุณแม่น้องเอิร์นตลอด
ว่าแล้วก็ตรงไปยกมือไหว้ท่าน แล้วท่านก็ชี้ไปทางซ้ายมือของด้านหน้าเวที
เอิร์นๆ คุณพ่อน้องเอิร์นส่งเสียงเรียกฝ่าแฟนเพลงที่รายล้อม
นั่นไงๆ แล้วก็หันหน้ามาทางลุง
โอ้โห ลุงใจชื้นเลย
ไม่เป็นไรครับ เอ่อ ผมแค่มาส่งวีซีดีที่สั่งทำ ให้น้องเอิร์นแล้วจะรีบกลับครับ
ลุงรีบบอกท่านพร้อมกับหยิบวีซีดีส่งมอบให้ท่าน
นี่ครับ ช่วยเซ็นต์ชื่อในใบรับของ ท่านรับปากกาและกระดาษไปเขียนข้อความ
ลุงแอบหันไปมองดูน้องเอิร์นกับแฟนเพลง
น้องเอิร์นในชุดสีครีม (ชุดที่แต่งให้สัมภาษณ์เอาไปออกในรายการเล่านอกรอบ
คล้ายชุดที่ใส่ในวันร้องเพลงรักหนักแน่น) ตัวเล็ก น่ารัก
ขอบคุณทุกๆ คนแทนน้องเอิร์น.. คุณพ่อน้องเอิร์นพูดพร้อมคืนกระดาษปากกา แต่ใจลุงสิอุทาน ไวจัง
ลุงต้องหันกลับมาทางคุณพ่อเอิร์น ชื่นชมน้องเอิร์นให้คุณพ่อฟัง แล้วขอตัวลากลับบ้าน
ขอดูน้องเอิรน์อีกนิดนะครับ ลุงหันไปหาน้องเอิร์นที่อยู่ใกล้แค่มือเอื้อม
เกินซ่า ลุงให้หลาน แว๊บขึ้นมาในใจ แล้วปากก็พูดให้น้องเอิร์นได้ยินว่า ช่วยเซ็นต์หน่อยครับ
พร้อมกับยื่นปากกากับกระดาษใบเดิมส่งข้ามแฟนเพลงคนหนึ่งเข้าไป
เอิร์นได้ยิน หันมายิ้มให้ แล้วรับไว้ ทำหน้าจมูกย่นน่ารักๆ
แล้วหันไปแอ็คชั่นถ่ายรูปก่อนเซ็นต์ชื่อในกระดาษ
ลุงมองดูน้องเอิร์นแล้วหวนนึกถึงภาพลุงตอนเด็กๆ ที่เคยเบียดเสียดคนเข้าไปเพื่อขอถ่ายรูป
และขอลายเซ็นต์คุณมยุรา ธนะบุตร สมัยเธออายุ 16 ที่งานกาชาด บริเวณลานพระบรมรูปฯ
..ลุงรับลายเซ็นต์กลับมาแล้วมองน้องเอิร์นเป็นครั้งสุดท้ายก่อนหันหลังกลับ
ได้ยินเสียงคุณพ่อน้องเอิร์นทักว่า คนนี้ไงๆ แล้วชี้มาที่ลุง
เราเห็นคุณแม่กำลังดูตลับวีซ๊ดีที่อยู่ในมือ แล้วก็หันมาทางลุง
ลุงยกมือไหว้ท่านแล้วชื่นชมน้องเอิร์นให้ท่านฟังอีก ท่านยิ้มแบบโอบอ้อมอารี
ตัวจริงท่านผอมกว่า ดูสวยและสาวกว่าที่เห็นในทีวีอีก
ขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า เที่ยงคืนครึ่งแล้ว เงินก็เหลือแค่ร้อยสิบบาทสำหรับเดินทางกลับสู่บ้าน..
..มือเหี่ยวย่นค้ำยันคางกับขอบหน้าต่างรถเมล์
ดวงตาขุ่นมัวยังเหม่อมองท้องฟ้าที่เคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก
มันคุ้มไหม ที่ทำแบบนี้ ผู้ชราตั้งคำถามถามตัวเอง
เขาไม่คิดตอบคำถามนี้
แต่กลับตอบว่า ในชีวิตที่ผ่านมา ลุงอยากทำอะไรหลายอย่าง แต่ทำไม่ได้ เพราะลุงเป็นเด็ก
ตอนนี้ลุงแก่แล้ว แล้วทำไมลุงจะไม่ทำล่ะ
ลุงอมยิ้ม หลับตาพริ้ม ปล่อยให้รถเมล์วิ่งต่อไปจนเช้า..
The End
โชคดีนะทุกคน EarnnyClub.Com
Merry ChristMas and Happy New Year
บาย..