NOTE : เค้าโครงเรื่องคือ ความรักเล็กๆ ของ พี่เอิร์นวัยเด็ก คล้ายๆแนวแฟนฉัน
เค้าโครงนี้และหลายๆบทสนทนา จะมีเค้ามาจาก ฟิค แฮร์รี่ พอตเตอร์
เพียงแค่ปรับเรื่องให้ลงตัวกับพี่เอิร์น สำหรับนางเอก พี่เอิร์น
ของเราแน่นอน แต่พระเอกคงบอกไม่ได้ว่าเป็นใคร (นึกเอง ยังไม่รู้เลย เดาๆเอานะคะ)
ตอนแรกกะเอาหมูตุ๋นเป็นพระเอกซะหน่อย แต่มีการนั่ง นอนยัน แล้ว ยังไงก็พี่น้อง
เลยกลัวจะไปกระทบใครเข้า เลยให้เดาก็แล้วกันนะคะ
ร่ายมายาวแล้วเอาล่ะค่ะ เริ่มอ่านได้.
(ย้ำนะคะ ฟิคชั่นเป็นเรื่องสมมติขึ้นมา หนูไม่ได้มีเจตนาพาดพิงถึงใคร
แค่อยากแต่งฟิคให้พี่เอิร์นและ
แฟนคลับอ่าน บอร์ดเราจะได้มีฟิคชั่นสนุกๆบ้าง ติชมได้นะคะ ขอบคุณค่ะ
ดินสอ)
ฮือ ๆ แม่จ๋า อยู่ไหน เด็กหญิงน้อยเอิร์น วัย 6 ขวบ ดวงตากลมโตโดเด่น มีเส้นผมที่นุ่มบาง
ร้องเรียกหาแม่ ที่เธอจำได้ว่า พลัดหลงกันในระหว่างเดินทางไปสมัครเรียนร้องเพลง
เด็กหญิงเดินตามทางด้วยดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำ มาถึงสวนสาธารณะที่มีผู้คนเดินไปมาขวักไขว่มากมาย
ลูกชิ้นของฉัน
ลูกชิ้นของฉัน
เด็กน้อยเอิร์น ได้ยินเสียงเพลงจากเด็กผู้ชายแว่วมาจากทางด้านหลัง
แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก ตอนนี้เธอได้แต่คิดถึงแม่ที่รัก
โธ่
แม่จ๋า อยู่ไหน มาหาเอิร์นที และในขณะนั้นเอง โป๊ก! อูย
.ฮือๆๆๆ เจ็บจัง ไมค์
(พลาสติก) ของใครเนี่ย เด็กหญิงน้อยร้องออกมาพลางเอามือกุมหัว
ด้วยความตกใจและคิดถึงแม่ทำให้เธอร้องไห้
ขอโทษนะ เธอเป็นอะไรหรือป่าว เราไม่ได้ตั้งใจ เราร้องเพลงเล่นๆแก้เบื่อน่ะ
เสียงเด็กผู้ชายดังขึ้น เด็กหญิงใช้ดวงตากลมโตของเธอจ้องมองมาที่เด็กชาย
เด็กชายรูปร่างอ้วนกระปุ๊กลุก หน้าตามีแววน่ารักและดูเด็กกว่าเธอเสียด้วย
เราเหรอ
เด็กหญิงเอิร์นถามพร้อมกับชี้หน้าตัวเอง สีหน้าของเธองุนงงและยังมีน้ำตา
ใช่..เธอนั่นแหละ เราขอโทษนะ อ๋อ พลัดหลงล่ะสิ เธอน่ะ เด็กชายพูดเสียงใส
เด็กหญิงเอิร์นไม่ตอบอะไร ได้แต่นั่งสะอึกสะอื้นด้วยความคิดถึงแม่
เฮ้อ
เอ้านี่ เด็กชายเงยหน้าขึ้นมอง เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ พร้อมกับหยิบห่อเล็กๆ
สองห่อออกมาจากกระเป๋า เขายื่นห่อหนึ่งให้ให้เด็กหญิงเอิร์น ส่วนอีกห่อเขาก็แกะออกมากิน
กินได้น่า ไม่เป็นไรหรอก มันก็แค่ลูกอม เด็กชายเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าเด็กหญิงเอาแต่นั่งจ้องลูกอม
เด็กหญิงยิ้มรับพร้อมกับแกะลูกอมออกมากิน
เธอมาจากแถวไหนล่ะ คือที่ๆเธอพลัดหลงมาน่ะ เด็กชายถาม
ก็..แถวๆนั้นแหละ เด็กหญิงพลางชี้มือมาทางทิศที่ตนเองเดินมา
โห...เธอเดินมาไกลมาเลยนะ เด็กชายเงยหน้าขึ้นมามอง
แล้ว
เธอล่ะ เด็กหญิงเอิร์นถามบ้าง
อ๋อ
เรามาจากต่างจังหวัด เราตามพ่อมาทำธุระที่นี่ เด็กชายตอบทันที
อืม
แล้วเธอกำลังจะไปไหนเหรอ เด็กชายยังคงพูดไม่หยุด
เรากำลังจะไปสมัครเรียนร้องเพลงนะ
แล้วหลงกับแม่ เด็กหญิงตอบหน้าเศร้า
เอาอย่างงี้มั้ย เด็กชายคิดอะไรขึ้นมาอย่างหนึ่ง ถามเด็กหญิงด้วยสายตาเป็นประกาย
เรามาร้องเพลงระหว่างรอแม่ของเธอดีกว่า ได้สิ เด็กหญิงน้อยเอิร์นตอบกลับในทันทีทันใด
จากนั้นเสียงเพลงก็เริ่มดังขึ้น พร้อมกับเสียงใสๆ ของเด็กน้องทั้งสอง แต่น แตน แต๊นนนนน
.
.ลูกชิ้นของฉัน
.ลูกชิ้นของฉัน พรึม พรึม พรึม ถ้าทางไม่ปลอดภัย ของรักของหวง
ของซื้อของขาย
..
และแล้วเสียงเพลงก็จบลงพร้อม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ เสียงหัวเราะและรอยยิ้มของเด็กน้อยทั้งสอง
เฮ้อ
วันนี้เราสนุกที่สุดในโลกเลย เด็กหญิงเอิร์นเอ่ยขึ้นพร้อมกับยิ้มกว้าง
เราก็สนุกที่สุดในโลกเหมือนกัน เด็กชายตอบ เด็กน้อยทั้งสองยิ้มให้กันด้วยความรู้สึกเดียวกัน
เอ้อ เกือบลืมแน่ะ เด็กชายอุทาน เด็กหญิงเหลียวมามองด้วยแววตาสงสัย
เด็กชายได้ควักอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋ากางเกง มันคือ
ไมค์พลาสติกอันน้อย
อันเดียวกับที่มันตกโดนหัวเธอเมื่อเช้านี้
เอานี่ เราให้เธอนะ เพื่อขอโทษเธอที่เราทำมันตกใส่หัวเธอ แล้วเป็นของขวัญให้เธอก็แล้วกัน
เด็กชายเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งไมค์อันน้อยให้เด็กหญิงด้วยสีหน้าเป็นสีชมพูระเรื่อ
ขอบคุณจ๊ะ เด็กหญิงน้อยกล่าวขอบคุณ รับไมค์ไว้ด้วยสีหน้าที่สุขใจ ทำให้เด็กชายยิ้มแก้มแทบปริ
เอิร์น เอิร์น ลูกอยู่นี่เอง
เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ เด็กหญิงเอิร์นคิด เด็กน้อยทั้งสองจึงหันไปมองตามเสียงนั้น
แม่ แม่จ๋า
เด็กหญิงเอิร์นวิ่งไปกอดแม่ด้วยความดีใจ
ลูกเป็นยังไงบ้าง แม่เป็นห่วงมากรู้มั้ย
ผู้เป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเมื่อได้เจอลูกสาวสุดที่รัก
เอ่อ
หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แม่ เด็กหญิงตอบ ใบหน้าเป็นสีชมพู
แม่ของเด็กหญิงจึงหันมาทางเด็กชาย
สวัสดีจ้ะ เธออยู่เป็นเพื่อลูกสาวฉันหรือจ๊ะ
ครับ ก็ไม่เชิงหรอก ผมก็กำลังรอพ่ออยู่เหมือนกันครับ เด็กชายตอบพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
ถ้างั้น ต้องขอบใจพ่อหนูมากเลยนะจ๊ะที่อยู่เป็นเพื่อนน้องเอิร์น พ่อหนูเป็นเด็กดีมากจริงๆ
แม่เอ่ยขอบคุณ พร้อมกับเอ่ยบอกลูกสาว
เอิร์น บอกลาเพื่อนสิจ๊ะ คุณแม่พูดพลางดันหลังเด็กหญิง
ลาก่อน ขอบใจนะที่อยู่เป็นเพื่อนกัน เราสนุกมากจริงๆ เด็กหญิงกล่าว แล้วยิ้มให้เขา
ครับ ถ้าโชคดี
เราคงได้เจอกันอีกนะ เด็กชายตอบ เขายิ้มกว้างและโบกมือให้เธอ
ไม่รู้เพราะอะไรเด็กหญิงถึงรู้สึกว่าใบหน้าของเด็กชายเริ่มลอยห่างเธอออกไป และเสียงของเด็กชายค่อยๆ
เบาลงเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนเธอแทบจะไม่ได้ยิน
จู่ๆ เสียงดนตรีดังเข้าสู่โสตประสาทของเธอ และพบว่าเธออยู่ท่ามกลางเพื่อทั้ง 7 คน
กำลังซ้อมร้องเพลงอยู่
อีกแล้วหรือเนี่ย เอิร์นพูดพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ ถึงความทรงจำของเธอในวัยเด็กไม่รู้เป็น
เพราะอะไรกันนะ เธอคิดถึงเหตุการณ์นี้อีกแล้ว
. ระหว่างนั้น เธอรู้สึกเหมือนมีใครมาฉุดแขนของเธอ
พี่เอิร์น ! ระวัง กรี๊ดดดดดดด ปาล์ม 1 ใน 8 คน ของ the star
ดึงเด็กหญิงตัวน้อยๆที่บัดนี้เติบโตเป็นสาวน้อยเสียงใสที่พวกเรารู้จักกันดี
ออกมาให้พ้นจากรัศมีอันตราย
ตุ๊บ ! ไมค์ร้องเพลงตกพื้นดังลั่น
ถ้าปาล์มไม่ดึงออกมา ป่านนี้เธอคงหัวโนแล้วมั้ง เอิร์นคิดอย่างโล่งใจ
เฮ้อออออ เพื่อนๆที่เหลือถอนหายใจออกมาพร้อมกันด้วยความโล่งอก
ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจ แหะๆ หลุดมือไปนิด นิก หนุ่มร่างใหญ่กล่าวขอโทษเพื่อนๆ
ด้วยความมันส์เกินเหตุ ทำให้ไมค็หลุดออกจากมือ เกือบโดน เด็กหญิง เอ้ย สาวน้อยเอิร์น
เข้าแล้วล่ะสิ
เอิร์น เมื่อซ้อมร้องเพลงแล้ว เธอก็ออกมานั่งพัก พร้อมกับนึกถึงวันวาน
.เหตุการณ์เมื่อกี้ มันช่างคล้ายเหตุการณ์ในวันนั้นเหลือเกิน
.
หลายครั้งหลายหนเธอคิดถึงวันนั้น และทุกๆครั้งที่เธอคิดถึงเรื่องนี้
เอิร์นจะไปเปิดตู้เก็บของหาอะไรบ้างอย่างที่เธอเก็บไว้มาโดยตลอด
.ไมค์ร้องเพลงเด็กเล่นของเด็กชายคนนั้นน
ั่นเอง
.
ใครจะไปคิดล่ะว่า ไมค์เด็กเล่นเล็กๆอันหนึ่ง อาจจะไม่มีประโยชน์หรือมีค่าสำหรับคนอื่น
แต่สำหรับเธอเอง
ความรู้สึกดีๆ จะเกิดขึ้นทุกๆครั้งเมื่อได้สัมผัสหรือจ้องมองมัน
พี่เอิร์น หาของอยู่เหรอ ปาล์มถาม เธอเพิ่งสังเกตว่า พี่เอิร์นกำลังยิ้มให้กับอะไรบ้างอย่าง
ป่าวหรอก ไม่มีอะไร ไปกินข้าวกันดีกว่า หิวแล้วจ้ะ เอิร์นพูด ปาล์มทำหน้าสงสัย
แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เอิร์นจึงรีบเก็บไมค์เล็กๆ ไว้ในตู้ตามเดิม
ระหว่างทานอาหารสาวน้อยเอิร์นดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ เหตุการณ์วันนั้นทำให้เธอรู้สึกดีมาถึงตอนนี้
ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอไม่รู้ว่าเด็กชายอยู่ที่ไหน
จะจำเด็กผู้หญิงตัวเล็กที่เคยร้องเพลงด้วยกันในสวนได้มั้ย
เด็กชายคนนั้นจะอยู่ในความทรงจำดีของเอิร์นตลอดไป
เธอนึกถึงคำพูดของเด็กชาย ทั้งๆที่มันจะนานจนจะลืมไปแล้วก็ตาม ถ้าโชคดีเราคงได้เจอกันอีก-
แจ้งลบกระทู้
