เอิร์น - สุรัตน์ติกานต์ พรรคเจริญ สาวน้อยวัย ๒๐ ปี จากคณะนิเทศศาสตร์ ชั้นปีที่ ๓
มหาวิทยาลัยศรีปทุม ผู้มีใจรักในเสียงเพลง และมีความสามารถโดดเด่นด้านการร้องเพลงลูกทุ่ง โดยมี พุ่มพวง
ดวงจันทร์ ราชินีลูกทุ่งเป็นศิลปินในดวงใจ
เอิร์นชอบร้องเพลงตั้งแต่เด็กแล้วค่ะ ประมาณ ๗ ขวบ ซึ่งได้รับการถ่ายทอดมาจากคุณแม่ค่ะ
คือคุณแม่เคยเรียนร้องเพลงที่สยามกลการมาก่อนค่ะ ก็เอาความรู้ตรงนั้นมาถ่ายทอดให้เอิร์นด้วย
ทำไมถึงต้องเป็นลูกทุ่งล่ะคะ
ตอนแรกก็ชอบเพลงสตริงเหมือนกับเด็กคนอื่นทั่วๆไปค่ะ แต่พอดีว่าช่วงนั้นเพลงลูกทุ่งฮิตมากๆ
ส่วนตัวเอิร์นเองก็เป็นคนต่างจังหวัด เอิร์นเกิดที่โคราชค่ะ
เพราะฉะนั้นเพลงที่ได้ฟังส่วนใหญ่ก็จะเป็นแนวนี้ และอาจเป็นเพราะว่าคุณแม่เป็นครูสอนภาษาไทย
เลยจับให้ไปอ่านทำนองเสนาะ ทำให้ได้ลูกเอื้อนมาเยอะมากๆ พอฟังบ่อยขึ้นๆ ก็ชอบมากขึ้นเรื่อยๆค่ะ
หลังจากนั้นก็ยึดแนวนี้มาตลอดค่ะ
อยากให้เอิร์นเล่าให้ฟังถึงจุดเริ่มต้นของการเข้ามาประกวดโครงการ THE STAR ค้นฟ้าคว้าดาว
ว่ามีที่มาที่ไปอย่างไรบ้าง
ทราบข่าวมาจากรุ่นพี่ที่มหาวิทยาลัยค่ะ แนะนำให้มาสมัครก็เลยลองมาดู
ก่อนหน้านี้เอิร์นก็เคยดูโครงการ ๑ เห็นกรรมการ พี่โจ้ (สุธีศักดิ์ ภักดีเทวา) พี่เพชร (เพชร มาร์)
พี่ม้า (อรนภา กฤษฎี) ให้คำวิจารณ์แบบแรงๆ ยังคิดว่าเราจะฟังได้หรือเปล่า
แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจมาสมัครค่ะ เพราะอยากรู้ว่าเราร้องเพลงเป็นอย่างไร มีข้อผิดพลาดตรงไหนบ้าง
ตั้งแต่เข้ารอบมาเอิร์นคิดว่าเพลงแนวไหนที่ไม่ถนัดมากที่สุดคะ
เพลงร็อคค่ะ ตอนนั้นเครียดมากเลย ไม่เป็นอันกินอันนอน สัปดาห์นั้นเอิร์นร้องไห้อยู่ ๓ วัน
คือด้วยความที่เราไม่ถนัดเพลงลักษณะนี้ และเพลงที่ให้เลือกก็มีเยอะมากๆ
สรุปไปสรุปมาก็ยังไม่ลงตัวเสียที
จนมีคนมาแนะนำว่า คุณจะร้องแต่เพลงลูกทุ่งเหรอ น่าเบื่อจังเลย ทำไมไม่ร้องแนวอื่นดูบ้าง
คนจะได้เห็นว่าเราก็ทำได้นะ
อะไรคือแรงผลักดันให้เอิร์นก้าวผ่านอุปสรรคตรงนั้นมาได้คะ
กำลังใจจากคุณแม่ค่ะ ตอนนั้นรู้สึกว่าไม่ไหวแล้ว ไม่มีแรงแม้แต่จะจับไมค์
เพราะเราพักผ่อนไม่เพียงพอ ก่อนจะขึ้นเวทีวันเสาร์ก็เลยโทร.ไปหาคุณแม่
ท่านก็บอกว่าเอิร์นเครียดเกินไปหรือเปล่าลูก เอิร์นกำลังสวมเสื้อแห่งความทุกข์อยู่
เพราะฉะนั้นถอดมันทิ้งไป และคิดว่าแม่รอฟังเอิร์นร้องเพลงอยู่หน้าเวที ทำยังไงก็ได้ให้แม่มีความสุข
หลังจากที่คุยกับคุณแม่แล้วก็ดีขึ้นมากค่ะ
สิ่งที่กดดันมากที่สุดในการแข่งขันครั้งนี้
ตัวเองค่ะ คือตัวเองกดดันตัวเองว่าต้องทำให้ได้ พยายามบังคับตัวเอง
แต่จริงๆแล้วมันขึ้นอยู่กับตัวเราค่ะ ถ้าสบายใจที่จะทำ งานก็จะออกมาดีอย่างที่เราต้องการ
เอิร์นจะพยายามให้กำลังใจตัวเองด้วยค่ะ จะนึกถึงก้าวแรกที่มาที่นี่ และบอกกับตัวเองว่า คุณเห็นไหม
คนอีกเป็นพันๆคนไม่ได้มายืนอยู่เหมือนคุณตอนนี้ ถ้าเราจะล้มบนความหวังของคนอื่น นั่นคือการเอาเปรียบเขา
เมื่อเรามีโอกาสแล้ว ถึงจะต้องตายเพราะมันเอิร์นก็ยอมค่ะ
เอิร์นประทับใจอะไรมากที่สุดคะ
เรื่องแรกเลย คือประทับใจเพื่อนๆค่ะ ตอนแรกที่เอิร์นเข้ามา
พื้นฐานของมนุษย์ก็คิดว่าเราต้องแข่งกับคนนั้นคนนี้ แต่พอมาอยู่ด้วยกันแล้ว ทำให้เรามีพี่
มีน้องเพิ่มอีก ๗ คน ซึ่งเรารักกันจริงๆ มีความห่วงใย ดูแลซึ่งกันและกัน
อย่างที่สอง คือประทับใจพี่ๆทีมงานค่ะ ตอนรอบแรกเอิร์นได้คะแนนกลางสัปดาห์ต่ำที่สุด
ถึงกับเครียด กินไม่ได้นอนไม่หลับ พี่ๆก็เลยพาเอิร์นนั่งรถไปที่สุพรรณฯไปไหว้พี่ผึ้ง (พุ่มพวง
ดวงจันทร์) เพื่อให้เราสบายใจ แค่ ๑๐ นาที แต่ขับรถไปตั้งไกล ทำให้เอิร์นเข้มแข็งขึ้นค่ะ สุดท้าย
คือคนดูค่ะ ที่คอยเชียร์และส่งคะแนนโหวตมาให้ทุกสัปดาห์ ทำให้เราได้มายืนอยู่ตรงนี้
ถึงแม้เอิร์นจะไม่ได้ไปต่อก็จะไม่เสียใจค่ะ และจะดั้นด้นไปให้ถึงที่สุด
เพราะการเป็นนักร้องมีอัลบั้มเป็นของตัวเอง ถือเป็นเป้าหมายสูงสุดในชีวิตค่ะ
( คัดลอกจาก http://www.sakulthai.com/DSakulcolumndetailsql.asp?stcolumnid=3365&stissueid=2612&stcolcatid=1&stauthorid=194 )
แจ้งลบกระทู้
