** "เทวรูปพูดได้ (6)" ..โดย : เจียระไน [ 11-05-2006 10:34:55 ] **
****************************************************************
ค่ำคืนหนึ่ง ชายคนหนึ่งหัวกลมหน้าตามอมแมม ในชุดเสื้อหม้อห้อมสีน้ำเงินเข้ม
ด้านหลังสะพายผูกด้วยห่อผ้า เดินทางฝ่าลมพายุจนมาถึงหมู่บ้านแห่งนี้
แล้วทรุดตัวลงแทบเท้าองค์เทวรูปด้วยความอ่อนล้า
หลายคืนก่อนหน้านี้ เทวรูปพูดได้องค์นี้ไปเข้าฝันชายคนนี้บ่อยๆ
"มาสิ มาหาเรา แล้วเราจะดีใจมาก"
"มาสิ เราอยากเจอเธอใกล้ๆ อยากขอบใจเธอด้วยตัวเราเองสักครั้ง"
"มาสิ เราจะเลี้ยงข้าวเธอ ทานข้าวกับเธอสักมื้อหนึ่ง.."
เสียงไพเราะขององค์เทวรูปดังกังวานวนเวียนภายในหัวของชายผู้นี้
และวันนี้ คืนนี้ "ย่องเบา" ได้มาถึงจุดนัดฝันแล้ว
สายลมแรงพัดผ่านร่างที่นอนสลบไสล ปะทะช่วงขาขององค์เทวรูปดัง "ซู่ ซู่" เป็นระยะ
ภาพครั้งวัยเด็กกับเพื่อนๆ ที่ชื่อ oa, girlza, white ...,
และอีกหลายๆ คนที่เคยวิ่งเล่นซุกซนกลางท้องนาท้ายบ้าน แวบขึ้นไปมา
รอยยิ้มของแต่ละคนที่ย่องเบาเห็น ช่วยปัดเป่าความเหนื่อยล้าให้มลายหายไป
ย่องเบาลืมตาขึ้น.. แลเห็นร่างสตรีนางหนึ่งยืนอยู่ข้างๆ ในชุดเสื้อกระโปรงสายเดี่ยว สีขาวยาวถึงเข่า
แต้มด้วยดอกไม้สีเข้ม สวมรองเท้าส้นเตี้ยสีดำ
"องค์เทวรูป?" ย่องเบาหลุดปากเบาๆ
ไม่มีเสียงตอบจากสตรีนางนั้น เป็นเพียง "รอยยิ้ม" อ่อนหวานตอบรับว่าใช่
เธอผอมตัวเล็กบาง ผิวขาวเนียนกว่าที่เคยพบในความฝัน
เธอสวยราวกับนางฟ้า
คล้ายๆ กับนักร้องในรายการทีวีคนหนึ่ง ตอนที่ขึ้นเวทีแนะนำตัวแล้วร้องเพลง "นักร้องบ้านนอก"
2 คนมองตากันอยู่นาน จนในที่สุดย่องเบาส่งเสียงแตกพร่ากึ่งพูดกึ่งถาม
"ผมมาแล้ว ผมมาแล้ว?"
"ใช่ เธอมาแล้ว เรารู้ว่าเธอต้องมา เป็นเธอนี่เอง" เทวรูปยิ้ม นิ่ง
แล้วไม่นานร่างเทวรูปก็ค่อยๆ จางไปกับหมอกขาวที่ปกคลุมทั่วบริเวณ
"เดี่ยวก่อนๆ เทวรูป" ย่องเบาส่งเสียงร้องเรียก อีกมือหนึ่งล้วงเข้าไปในห่อผ้า
หยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูปโดยไม่ยั้ง
ลมพัดกรรโชกปะทะเข้าใส่มือย่องเบาที่อ่อนล้าโรยแรง
กล้องพลันร่วงหล่นพื้นแตกกระจาย!
ร่างเทวรูปอันตรธานหายไปจนหมดสิ้น
สายฟ้าผ่าฝนตกพรำ
โลหิตจากปลายจมูกไหลรวมกับน้ำตากลายเป็นสายธาราแห่งมายา
ย่องเบาเงยหน้าขึ้นฟ้า เห็นใบหน้าขององค์เทวรูปรางๆ
ไม่เกินไปจากที่ย่องเบาเคยคาดคิดเอาไว้
ย่องเบายิ้มรับกับโชคชะตาที่ตนเองลิขิต ที่อุตส่าห์ดั้นด้นมาจนถึงหมู่บ้านแห่งนี้
"ฉันคิดถึงเธอ oa, pn, girlza, mono, white, ดินสอ, .. กลับมาๆ
กลับมาช่วยกันเหมือนอย่างเคยนะ"
ย่องเบาคิดถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งแล้วรำพึงว่า "สักวันหนึ่งเธอจะได้รู้เหมือนอย่างคนอื่นๆ
และเมื่อเธอรู้แล้ว ยังไงก็ขอให้รักเทวรูปองค์นี้ตลอดไปอย่างที่ผมรัก"
ย่องเบาคิดถึงชายคนหนึ่งซึ่งย่องเบาเคยพบเพียงแค่ครั้งเดียว แต่ท่านดีต่อย่องเบามากๆ ในคราวนั้น
แล้วพูดว่า "ท่านครับ ผมทำให้ท่านได้ดีที่สุดเพียงเท่านี้นะครับ"
สิ้นเสียง ชายเสื้อหม้อห้อมสีน้ำเงินเข้มสบัดกลุ่มโลหิตออกจากปาก
ทิ้งตัวแน่นิ่งหลังศีรษะกระแทกลงบนเท้าของเทวรูป!
ฝนหยุดตกกลายเกิดเป็นหมอกหนาคลุมทั่วบริเวณจนมองไม่เห็นร่างชายผู้นั้น
ยินเสียงเพลงผ่านสายลมมาเบาๆ ชวนสะท้อนอารมณ์บาดลึกอย่างช้าๆ..
"แสงนวลนวลชวนให้คนคลั่งไคล้ ดูเรืองวิไลแสงสุกใสนุ่มอ่อน
นี่หรือเขาเรียกว่าแสงนีออน ที่คนบ้านป่าผาดอนเข้ามานอนหลงแสง.."
จวบจนรุ่งเช้า ปรากฎเพียง "องค์เทวรูปพูดได้"
ยืนตระหง่านเป็นสง่าอยู่เพียงลำพัง..
แจ้งลบ
