ฉันจะพยายามพูดถึงความรู้สึกเท่าที่จะทำได้นะ
คือ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกแล้ว

หลายอย่างฉันรู้ฉันเห็นและฉันทำความเข้าใจกับเรื่องราวต่างๆ ทุกแง่ทุกมุม
ฉันคิดว่าฉันเข้าใจเธอมากจริงๆ

ตั้งแต่ในอดีต แม้จะทำ VCD ต่างๆ อยู่เบื้องหลัง
แต่ก็รู้สึกใกล้ชิดเธอมาก
เพราะทุกๆ 1 วินาที ภาพจะเคลื่อนไหว 25 ภาพ ฉันดูเกือบทุกๆ ภาพ
ฟังเสียงซ้ำแล้วซ้ำอีก
ทุกอริยบทของเธอ ผ่านตาผ่านสมองฉันจนชัดเจน

ฉันไม่คิดจะพบเธอหรอก
แต่ครั้งแรก ฉันจำเป็นต้องนำ VCD ที่ทำมากับมือไปส่งให้คุณพ่อคุณแม่เธอ
ก็เพื่อให้คนอื่นไปขอรับจากครอบครัวของเธอมาแจกจ่ายให้แฟนคลับในภายหลัง
ครั้งสอง หลังจากคุณพ่อของเธอเสียไป
ฉันทำ VCD คุณพุ่มพวง ไปมอบให้ที่วัดโกรกกราก
เนื่องจากบังเอิญคนแถวที่พักเค้าให้วิดีโอ "อาลัยพุ่มพวง" มาตลับหนึ่ง
ก็คล้ายจะมีอะไรมาบอกว่า ต้องทำไปให้เธอ
เผื่อจะทำให้เธอคิดได้ถึงจังหวะก้าวเดินต่างๆ ในภายภาคหน้า
ก็เท่านั้น
คงไม่มีอะไรที่จะต้องพบเจอกัน
นอกจากคอยติดตามทางทีวี และคอนเสิร์ตต่างๆ หากมาแสดงใกล้ที่พัก

ก่อนที่เธอจะได้ขึ้นเวทีเดอะสตาร์ 3 วันประกาศผล
ฉันก็เริ่มรู้จักเธอเพิ่มขึ้น
ผ่านน้ำเสียงลีลาการพูดผ่านสายโทรศัพท์เป็นเวลานานๆ
เพราะเธอโทรศัพท์มาปรึกษาเรื่องเพื่อนเธอคนหนึ่งที่ตบหน้าเธอ
แล้วก็คุยกันเรื่องการเข้าชมคอนเสิร์ต
เธอบอกฉันว่า ให้ฉันไปยืนรอที่หน้าอิมแพ็ค เดี๋ยวเค้าก็ปล่อยให้เข้าเอง
ฉันบอกว่า ฉันเข็ดแล้ว คราวที่ไปส่ง VCD ชุดแรก ยืนจนเลิก
และต้องมั่วนิ่มเข้าไป จึงมีโอกาสได้มอบวีซีดีชุดนั้นให้คุณพ่อเธอ
เธอก็บอกว่าจะลองถามหาบัตรดู แล้วจะจัดให้
ก็เท่านั้น
ฉันรู้อยู่แล้วว่าไม่มีทางได้ไปอิมแพ็ค
เพราะเธอไม่พูดถึงและไม่จัดบัตรมาให้ตามที่เคยคุยกัน

แล้วก็มาถึงชะตาผลักดันให้ต้องมาเจอกัน
คืนหนึ่ง ฉันจำเป็นต้องย้ายที่อยู่จากพุทธมณฑลสาย 5 ไปอยู่ที่อื่นอย่างฉุกละหุก
ฉันเครียดมาก ขนาดทานยา T5 ไป 1 เม็ดยังไม่ยอมง่วง
ดันลืมเอายาติดตัวออกมาด้วย ไปหาซื้อร้านขายยาที่รู้จักกัน ก็ไม่มีขาย
เพราะเป็นยาต้องห้าม ต้องให้คุณหมอสั่งจ่าย

หลายวันอาการไม่ดีเลย เดินวนเวียน ไหว้พระไหว้ศาลเจ้า
นั่งชิงช้าเด็กเล่นอยู่คนเดียวเป็นนานสองนาน
(วันนี้ผ่านไปเห็นชิงช้าตัวนั้นอีก ก็เข้าใจดีว่าตอนนั้นเครียดมาก)
ฉันนึกถึงเธอ และตั้งใจจะบำบัดอาการต่างๆ ด้วย "ดนตรีบำบัด"

แน่นอนมันได้ผลและดีตามคาด
ฉันมีความสุขมาก โดยเฉพาะคืนแรกที่ไปธารา-มายา
มีความสุขกับเสียงเพลงของเธอพร้อมลีลาน่ารักๆ ของเธอ
โดยที่เธอไม่รู้ว่าแขกคนไหนคือฉัน
เธอไม่ทราบหรอกว่าฉันรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ทั้งๆ ที่เคยเจอถึง 2 ครั้ง
เคยคุยกันทางโทรศัพท์หลายครั้ง
รวมถึงเธอเคยอ่อดอ้อนขอเลี้ยงอาหารทานข้าวกับฉันสักมื้อ

ฉันเห็นเธอมองหาคนที่ขอเพลง "Eye Sang Neon"
เธอมองไปทางคนอื่น และส่งยิ้มให้ราวกับว่าเป็นฉัน
ในขณะที่ฉันเสพภาพและดนตรีบำบัดอย่างเต็มที่

ฉันได้รับทราบเรื่องราวต่างๆ ของเธอมากมาย จากการได้พูดคุย
จากคนใกล้ชิดเธอเล่าให้ฟัง
รวมถึงการไปนั่งฟังนั่งชมเธอตามสถานที่ต่างๆ ที่เธอร้องเพลงประจำ
ซึ่งเธอรู้ตัวบ้าง ไม่รู้ตัวบ้าง

เธอทำกับฉันอย่างไร เธอรู้ไม๊
มีคนๆ หนึ่งเค้าพูดกับฉันว่า
"ขนาดพี่ดีกับเค้าขนาดนี้ เค้ายังทำอย่างกับว่าพี่ไม่ได้อยู่ในโลกนี้
พี่ไม่ได้อยู่แม้กระทั่งหางตาเค้าเลยนะ ขนาดเค้าเดินผ่านพี่
เค้ายังไม่ทักไม่มองพี่เลย"

ฉันไม่ได้โกรธและไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของเค้า
ตรงกันข้ามฉันอธิบายให้เค้าฟังว่า
"ฉันมีปัญหาเรื่องสุขภาพ และฉันกำลังใช้ 'ดนตรี' บำบัด
ฉันไม่ได้สนใจว่าเค้าจะทำอย่างไรกับฉัน
และก็เป็นเรื่องปกติที่เค้าต้องปฎิบัติเช่นนี้ ฉันเตรียมใจมานานแล้ว"

เก็บมันไว้เป็นความทรงจำ อะไรดีๆ ก็เก็บไว้เถิด

ถ้าเธอสังเกตุให้ดี ที่ผ่านมาทั้งหมด เธอจะพบว่า
"ฉันทำในสิ่งที่ฉันพอใจ และทำในสิ่งที่ฉันมีความสุข"
ทุกสิ่งที่ทำไป รวมทั้งเว็บต่างๆ ที่ทำมาทั้งหมด
เป็นแค่คนหัดทำเว็บ หัดทำ VCD แล้วก็เป็นคน Show Off คนหนึ่งเท่านั้น

ตอนนี้มีความสุขดีที่กลับมาอยู่บ้าน
อยู่กับน้องๆ และหลานสาวของฉัน
หลานน่ารักมาก ขวบกว่าๆ
เห็นเค้ายิ้ม ฉันก็ยิ้ม นึกถึงทีไร เป็นต้องยิ้ม(ตอนนี้ ก็ยังยิ้มอยู่เลย)

สำหรับเธอ กับงานที่ฉันทำมา น่าจะโอเคนะ

ฉันหายดีแล้ว ขอบคุณคุณหมอ ผู้เชี่ยวชาญด้านดนตรีบำบัด
และฉันให้เธอพบหน้าและรู้จักฉันเป็นการตอบแทนแล้วนะคุณหมอ

โชคดีนะ
..ช่างปั้นรูป
27 เม.ย.50